Przede mną kolejny, długi jak na piechura przebieg. Idąc mam o wiele więcej czasu by bezproblemowo odnaleŸć się w plątaninie nieustannie zmieniających kierunek leśnych przecinek, ścieżek i dróg. Szutrową obwodnicą mijam otoczoną lasami wioskę Płoki. Zaledwie odrobina wytchnienia na krótkim fragmencie asfaltu. Skręcając odmierzam się by w odpowiednim miejscu obok leśnej drogi pozostawić rower i ruszyć pieszo na poszukiwania punktu. Od odległego o ponad sto metrów strumienia oddziela mnie posadzony niedawno w głęboko rozoranym terenie młodnik. Odnalezienie odpowiedniego miejsca w przebiegu strumienia trwa tylko chwilę. PK67 rozwidlenie strumienia - 13:52/57 (38,3).

Nieopodal miejsca w którym zostawiłem rower widzę Marcina walczącego z rowerem. Kapeć i bezskuteczna wymiana dętki na nową. Zostawiam swój zapas i zestaw do klejenia. Powinno wystarczyć? Nie wystarcza.

Jest piękna słoneczna pogoda. Powoli słabnie chęć do przedwczesnego powrotu na metę. Jednocześnie rośnie determinacja by walczyć do samego końca i zaliczyć wszystko co tylko się da. Punkty na mapie położone są tak blisko, teren na tyle ciekawy, że z pewnością nie będę się nudzić. Precyzyjnie kontroluję poszczególne fragmenty trasy. Do czasu. W pewnej chwili zamiast zaznaczonej na mapie polnej drogi widzę obsiane zbożem pole. Idę odciśniętymi na polu koleinami. W oddali widzę zabudowania. Pojawia się kolejny fragment drogi. Tylko która to droga? Jak jechać by dotrzeć do punktu? Pojawiające się gdzieniegdzie ślady kół nie dają jednoznacznej odpowiedzi.

Zjeżdżam w kierunku widocznej poniżej dolinki i rozpoczynającego się w lesie wąwozu. Skręcam w jego lewą odnogę, pozostawiam rower i bez zbędnego balastu ruszam w poszukiwaniu punktu. Wkrótce osiągam jego wierzchołek. Wychodzę z lasu prosto na przebiegającą skrajem lasu drogę.

Mapa pozostała w mapniku ale jeżeli tu punktu nie ma, poszukiwany wąwóz może znajdować się w położonym kilkaset metrów dalej lesie. Napotkane na skraju lasu rowery potwierdzają moje przypuszczenia. Ruszam za widocznymi poniżej zawodnikami. Lewa odnoga opadającego w dół wąwozu. Przeszukuję znaczny fragment wąwozu. Wreszcie poddaję się i wracam do punktu wyjścia. W ostatniej chwili od opuszczających już to miejsce rowerzystów dowiaduję się, że po wejściu do wąwozu powinienem skręcić w prawo. No tak, kierunek odnóg rozwidlającego się wąwozu określa się od jego podstawy a nie od jego szczytu. Przeszukuję kilka odchodzących w prawo niewielkich żlebów. Dopiero pomoc przybywających piechurów pozwala trafić na ten właściwy. PK66 lewa odnoga wąwozu - ok.15:10/78 (43:2). Do pozostawionego kilkaset metrów roweru powracam po 35 minutach.

W prowadzonych po zakończeniu zawodów rozmowach dochodzimy do wspólnego wniosku, że nazwanie wąwozem niewielkiego jaru było nieprawidłowe i wprowadzające w błąd. Proponuję o wiele właściwszy opis punktu - "mały Jarek" w nawiązaniu do znanego wszystkim orientalisty biorącego udział w imprezie.

https://ridewithgps.com

mapy zawodów (strona organizatora)

Przede mną łatwiejszy odcinek trasy. Zjeżdżam/schodzę do biegnącej doliną asfaltowej drogi. Pomimo, że ta pnie się łagodnie do góry, równe podłoże w pełni pozwala wykorzystać zalety "hulajnogi". Płynnie poruszam się do przodu. Koniec miejscowości. Polne i leśne drogi sprawiają, że maksymalnie skupiam się na nawigacji. Nieustannie odmierzam odległości i kontroluję swoje położenie na mapie. Położenie jaskini, która jest celem - bo tam znajduje się punkt kontrolny - wcale nie jest takie oczywiste. Las w tym miejscu jest zarośnięty i mało przejrzysty.

Ostatnie skrzyżowanie dróg. Skrupulatnie odmierzam się od zakrętu drogi do miejsca w którym powinienem skręcić w las. Docieram do miejsca w którym skończyły się ślady moich poprzedników. Zostawiam rower i ruszam na poszukiwania. Na początek schodzę w dół rozpoczynającego się w tym miejscu wąwozu. PóŸniej krąg moich poszukiwań poszerza się. Przecież jaskinia nie jest igłą w stogu siana. Gdzieś tu musi być.

Po kilkunastu minutach bezskutecznych poszukiwań wracam do punktu wyjścia by namierzyć się ponownie. Rowerem to moment bo zaledwie 500 metrów, pieszo to już wyprawa i pokonanie w obie strony dodatkowego kilometra leśnej drogi. Pomiar odległości się potwierdza. Skręcam w las w dokładnie tym samym miejscu co poprzednio. Precyzyjnie kontroluję odległość od drogi i kierunek marszu. Ponownie jestem nad płytkim wąwozem, w którym niewątpliwie "musi" znajdować się jaskinia. Powoli poruszam się dnem zagłębienia, tym razem uważnie rozglądając na wszystkie możliwe strony. Po chwili gdzieś powyżej, niemal na skraju wąwozu dostrzegam czerwień zawieszonego na drzewie lampionu. Dopiero poniżej widzę niewielką "ściankę" ze skał. Szczęśliwy z osiągnięcia celu nawet nie spoglądam, czy i jak małe jest wejście do tej "niby-jaskini". Nie tak to sobie wyobrażałem. Nie takiego miejsca w lesie poszukiwałem. PK56 jaskinia - 16:48/98 (49,3). Na poszukiwaniach punktu tracę kolejne 35 minut.

Wychodząc z lasu spotykam Ewę i Jarka, którzy przygodę z rajdami na orientację rozpoczynali podczas łódzkiej Orient-Akcji. Moja pomoc w określeniu miejsca, w którym znajduje się punkt okazała się nie do końca skuteczna. Na mecie dowiedziałem się, że nawet przy mojej pomocy odnalezienie "jaskini" nie było wcale takie łatwe.

Kolejne punkty rozmieszczone są naprawdę gęsto. Coraz mniej odczuwam brak sprawnego środka transportu. Zjeżdżam z wzniesienia na którym znajdowała się jaskinia. Zgodnie z mapą od punktu dzieli mnie niewiele ponad kilometr biegnącej skrajem lasu drogi. Tylko gdzie jest widoczna na mapie droga. Na początek jadę lasem, póŸniej zjeżdżam na pas łąki nad strumieniem. Tędy prowadzą odciśnięte w trawie ślady. Odmierzenie się w takich warunkach ma jedynie znaczenie symboliczne. Łączka rozszerza się pojawiają się dodatkowe cieki wodne. Kolejne lepszej lub gorszej jakości mostki. Gdzie jest punkt? Nieco dalej niż początkowo zacząłem szukać. PK32 skrzyżowanie ścieżki i strumyka - 17:15/37 (51,5).

Przez podmokłą łąkę przedzieram się do widocznej niżej wioski. Po chwili będę musiał powrócić na grzbiet i odzyskać utraconą wysokość. Przede mną kilometr pchania roweru w górę. Nawet sprawnym rowerem nie pokonałbym całego podjazdu. Wreszcie jestem na górze. Na chwilę mogę usiąść na siodełku i poczuć w uszach świst powietrza. Widoczny z daleka punkt zaliczam pozostawiając rower poniżej kolejnego wzniesienia. PK45 róg lasu na szczycie - 17:46/31 (54:2).

Żeby nie było zbyt pięknie jadę teraz na punkt znajdujący się dużo poniżej, w kolejnej dolince. Dlaczego tak ładnie wyglądający (na mapie) punkt ma wartość 70 punktów przeliczeniowych dowiem się niebawem. Przemieszczam się niebieskim szlakiem rowerowym. Po drodze, którą zamierzałem opuścić się w dolinę pozostał jedynie prześwit pomiędzy drzewami. Tędy z pewnością roweru nie da się nawet prowadzić. W dół schodzę nieco dalej skrajem lasu. Pokrzywy, nierówny teren. W położonym niżej lesie dochodzą powalone drzewa i leżące gałęzie. Wreszcie niewielka rzeczka. Rozmokłe koleiny pozostawione przez właścicieli samochodów terenowych. Kilkakrotnie przeskakuję meandrującą rzekę usiłując nie wpaść w błoto powyżej kostek.

Z niepokojem myślę o opisie punktu (pod określeniem "dolna część muldy" może się kryć dosłownie wszystko). Niepotrzebnie. Punkt jest doskonale widoczny od strony rzeki. Jedyną przeszkodą było dotarcie w to miejsce północnej strony. PK73 dolna część muldy - 18:14/28 (56,9).

Dalej na południe prowadzi nie zniszczona przez rajdowców gruntowa droga. Problemem jest przedostanie się przez grzbiet dzielący mnie od leżących na wschodzie punktów. Pod gęsto położonymi na mapie kreskami nie kryje się żadna nadająca nawet do prowadzenia roweru droga. Idę na południe licząc na to, że w końcu muszę coś trafić i trafiam. Z żalem przecinam asfaltową drogę. Na znajdującym się po przeciwnej jej stronie wzniesieniu znajdę PK55 drzewo - 18:57/43 (61,3). Ostatnie kilkaset metrów do punktu pokonuję biegnąc. To wydaje się szybszym sposobem od wpychania roweru w górę, a póŸniej zjazd nierówną drogą.

Wracam. Zamieniam kilka słów z nadjeżdżającymi właśnie zawodnikami i szybko ruszam dalej. Przede mną średnio przejezdna droga pomiędzy polami i lasami. Wreszcie osiągam będący w fazie zaniku asfalt. Zjeżdżając w kierunku przecinającej drogę rzeczki po raz pierwszy od dłuższego czasu mogę na chwilę usiąść na siodełku. Zostawiam rower na poboczu obok strumienia. Gdzieś nad jego brzegiem muszę odnaleŸć lampion punktu kontrolnego. Idę rozglądając się i za lampionem i za właściwym zakrętem strumienia. W końcówce prowadzą mnie pozostawione przez piechurów i rowerzystów ślady. PK64 zakręt strumienia - 19:24/27 (63,2).

Mijam napotkanych nieopodal poprzedniego punktu rowerzystów. Do tego momentu przekonany byłem, że rower jest dużo szybszym środkiem transportu niż własne nogi. Cóż. Mnie jeszcze rozpiera energia. Oni, być może, znajdują się już w stadium schyłkowym.

Wracam zanikającym asfaltem. Niestety teraz muszę odzyskać utraconą wysokość. Mapa w okolicach dawnego kamieniołomie nie jest dla mnie za bardzo czytelna. Zsuwam się jakimś Ÿlebem, schodzę po schodach, mijam most na rzece. Odmierzam się. Wchodzę do zarastającego lasem kamieniołomu. Idę bez przekonania, że jestem w odpowiednim miejscu. Ślady dodają otuchy. Nie rozwiązują jednak problemu braku powieszonego na którymkolwiek z drzew lampionu. Skoro jednak inni tu byli ... Na wszelki wypadek wdrapuję się nieco powyżej. Chociaż to z pewnością nie jest to "dno" kamieniołomu to na jednym z drzew odnajduję lampion. PK35 dno dawnego kamieniołomu - 19:48/24 (66,7).

Na tym punkcie miała zakończyć się moja przygoda z Irokezem. Ponad dwugodzinny czas jaki pozostał do zakończenia imprezy sprawia, że od dłuższego czasu myślę o kontynuacji zmagań. Chociaż na "mojej" części mapy zaliczyłem wszystkie dostępne punkty jest jeszcze jej druga część. Jedynym osiągalnym w tak krótkim czasie punktem jest PK63 i tam właśnie ruszam.

Na początek trochę pchania roweru, póŸniej czujny zjazd (nie chcę przegapić bocznej drogi). Powoli zaczyna się ściemniać. Dokładnie kontroluję odległość. Nie chciałbym popełnić teraz jakiejś wtopy. Wreszcie pozostawiam rower obok leśnej drogi i ruszam w górę. Co kilkanaście metrów obracam się dookoła i czołówką penetruję teren. Przejrzysty, rzadki las sprawia, że element odblaskowy lampionu powinien być widoczny i jest widoczny z daleka chociaż dopiero po osiągnięciu szczytu wzniesienia. PK63 dołek - 20:27/39 (69,2).

Perforuję kartę startową i bez zastanowienia zbiegam stromą ścieżką/dróżką w dół. Chwila paniki. Gdzie ja jestem? To nie jest droga, którą tu przyjechałem. Jak znaleŸć w ciemnym lesie nieoświetlony rower? Tym razem mam szczęście - teren jest łatwy. Identyfikuję szuter który wcześniej mijałem i po chwili odnajduję najważniejszy cel na dzisiejszej trasie - własny rower. Pozostawienie nieoświetlonego roweru i schodzenie bez spoglądania na kompas mogło mnie kosztować dużo czasu.

Do mety pozostaje już tylko prosta droga pomiędzy polami. Asfalt w miejscowości Nowa Góra. Meta - 21:13/46 (72,8).

Rowerem zaliczyłem 8 punktu, pieszo (z rowerem) aż 11. Statystyka, która jak wiadomo jest nauką ścisłą jednoznacznie wskazuje, która metoda zaliczenia punktów jest skuteczniejsza.

Osoby wymienione w relacji:

Piotr Banaszkiewicz, Łukasz Mirowski, Roman Królikowski, Marcin Witkowski, Jarosław Wieczorek, Ewa i Jarek Adamczyk

Statystyka:

Dystans: 72,8 km
Przewyźszenia ok. 1200 m
Czas trasy: 11 godz. 14 min.
Czas ruchu: ok. 7 godz. 57 min
Prędkość średnia: 9,15 km/godz.
Prędkość maksymalna: 40,5
Zaliczone PK - 19 z 46
Przeliczeniowe PK - 970 z 2500
Miejsce - 22/38

Łódź, 2016 r.