INNE RELACJE:
Sierszen
Nicholas

O Harpaganie dowiaduję się z kwietniowego numeru jednego z czasopism turystycznych. Od razu wiem, że jest to impreza stworzona tak jakby specjalnie dla mnie. Tam spotkam takich samych świrów na punkcie roweru jak ja. Przejechać 200 km w ciągu 12 godzin - wydaje się łatwe - nie raz to przerabiałem. Tylko dlaczego tak nielicznym zrobienie całej rowerowej trasy się udało?

Nieco później okazuje się, że 200 km to dystans teoretyczny (taką trasę zna tylko jej budowniczy) a i czas 12 godzin jest mocno wątpliwy gdy mapę dostaje się do ręki na chwile przed startem. Poszukiwanie niektórych, sprytnie ukrytych w lesie punktów nie ułatwia wcale zadania.

Miesiąc do startu to zdecydowanie za mało by przygotować się psychicznie. No i pozostaje jeszcze żona, nad nią wypadałoby dłużej popracować. Mija 23H i już wiem, że w kolejnym jesiennym rajdzie z pewnością wezmę udział. Piszę o tym na forum trójmiejskiego portalu internetowego. Wtedy obstawiam zdobycie 15 pkt. Wkrótce mail od Dariusza Korsaka z ESR: "Trzymam za słowo ...". No cóż nie mam wyjścia - przyjadę.

Przygotowania:

Do startu H24 pozostaje prawie 6 miesięcy. To dostatecznie dużo by poczynić pewne przygotowania. Ponieważ jeżdżę dużo i to przez cały rok (w 2001 r. - 12 tys.km) nie widzę potrzeby i możliwości by jeszcze zwiększać ten dystans. Oczywiście z myślą o Harpaganie zmieniam nieco sposób jazdy - zwiększenie szybkości i zmniejszenie czasu przeznaczonego na wypoczynek. W tym czasie przejeżdżam też dwa dystanse znacznie przewyższające długość harpaganowej trasy. To doskonale podbudowuje psychikę - teraz H to tylko (a nie aż) 200 km.

Dużo ważniejsze jest to czym specjalnie się do tej pory nie przejmowałem, opanowanie jazdy z mapą po wyznaczonej trasie. Ta umiejętność wymaga nieco pracy. Początki są trudne, orientacja w lesie wydaje się sprawą beznadziejną a wpadki zdarzają się nawet na otwartym terenie. Dziś problemem pozostają tylko lasy, ale tych w okolicy Pucka nie brakuje.
Tak na wszelki wypadek z listy wynotowuje kilka numerów startowych tych, którzy na poprzednich imprezach wypadali najlepiej.

Rozważania teoretyczne:

W ciągu 12 godzin (720 minut) mamy do pokonania 21 odcinków (20 pkt + powrót na metę). Średni czas potrzebny do przejechania 1 takiego odcinka wynosi ok. 34 min. Dla zdobycia mniejszej ilości punktow czas ten wydłuża się odpowiednio do: 37 min - 18 pkt , 40 min. - 17 pkt ... 45 min. - 15 pkt. ... 55 min. - 12 pkt. Gdy będziemy "punktować" w odstępach 1 godziny wystarczy to na zdobycie 11 pkt. Można dorobić do tego szczegółową tabelę i przez cały czas kontrolować ile punktów możemy zdobyć jadąc do końca z dotychczasową prędkością.

Jeżeli założymy, że do zdobycia Harpagana trzeba przejechać 240 km to można obliczyć różne warianty szybkości i efektywnego czasu jazdy: a) 9 godzin z szybkością 26,7 km/godz., b) 10 godzin - 24 km/h, c) 11 godzin 21,8 km/godz.

Założenia przedstartowe:

Zakładałem przejechanie trasy Harpagana ze średnią szybkością 20-22 km/godz. przy efektywnym czasie jazdy 10,5-11 godzin. Pozwoliłoby to na wykorzystanie mojego (tak mi się wydaje) największego atutu - wytrzymałości. Aby uzyskać taki czas jazdy zamierzałem ograniczyć do niezbędnego minimum przerwy (tylko punkty kontrolne i czytanie mapy). Na przejechanie całej trasy może trochę braknąć ale ...

Sukces czy Porażka?

Do Pucka przybywam pociągiem w piątek późnym popołudniem. Już podczas przesiadki w Gdyni widzę spory tłumek trochę podejrzanych osobników. Ci "normalni" spoglądają na nas trochę dziwnie. Odnajduję bazę rajdu, rozlokowuję w sali gimnastycznej i pomimo niesprzyjającej deszczowej pogody ruszam w miasto by zorientowac się w rozlokowaniu dróg dojazdowych i sposobie dotarcia do mety. To może okazać się bezcenne gdy jutro w ciemnościach będę kończył rajd.

Tymczasem w szkole tłum gęstnieje to zjeżdżają uczestnicy rozpoczynającego się o 21.00 rajdu pieszego. Ich ilość (pomimo wcześniejszych tragicznych prognoz pogody) zaskakuje organizatorów. Numery rowerzystów będę się zaczynały od 500 a nie 400 jak wcześniej planowano.

W sobotę pobudka już o 5.00-5.30, ostatnie przygotowania i pomimo padającego przez cała noc deszczu ruszamy na rynek gdzie nastąpi start. Tu organizatorzy omawiają regulamin rajdu, wprowadzoną po raz pierwszy punktację dodatnio-ujemną, sposób zaliczania punktów kontrolnych z obsługą i tych nieobsadzonych.

5 minut przed startem o 6.25 obsługa rozpoczyna rozdawanie map. To iście "diabelski" pomysł organizatorów. Każdy chwyta mapki i próbuje błyskawicznie zlokalizować najbliższe punkty, wybrać strategię ich zdobywania. Niektórzy zaczynają od przeniesienia punktów na kolorową mapę "Ziemia Kaszubska". Wszystko w świetle latarni, latarek i przy akompaniamencie padającego ciągle deszczu.

Ja czarno-biała mapę widzę po raz pierwszy, więc wykazuje zachowanie typowe dla małpy, oglądam ją z jednej strony odwracam "do góry nogami", przekręcam na bok. Bez skutku próbuję coś zrozumieć z plątaniny czarnych kresek. Wreszcie zrezygnowany chowam mapy głęboko do sakwy.

Do czasu, kiedy zrobi się dostatecznie widno postanawiam zdać się na tych, którzy lepiej znają się na mapach i dobrze orientują w tutejszym, dla mnie zupełnie obcym terenie.

6.30. START. Rzucam się za pierwszymi oddalającymi czerwonymi światełkami. Ta próba okazuje się chybiona, za rogiem chłopcy rzucają rowery na ziemię i szybko wskakują do swojego "wozu technicznego". Mam mieszane uczucia nawet gdyby pomoc z zewnątrz polegała tylko na podwożeniu jedzenia i picia. Sytuacje spożywania posiłku w takim "wozie technicznym" zauważam na trasie wiele godzin później. Inna ekipa rozpoczyna swą działalność jeszcze na sali gimnastycznej. Mamuśka pstryka zdjęcia, tatuś obsługuje kamerę: "No powiedz coś", "Jak się czujesz przed startem", "Stań tutaj" itp. Nie wiem jak się skończyła ta komedia. Później ani na trasie ani po zakończenia rajdu już ich nie widzę. Może po zdobyciu 2 pkt dochodzą do wniosku, że kontynuowanie opowieści o "harpaganowym bohaterze" nie ma sensu.

Przecznicę dalej widzę inne migające światełka. Po krótkim pościgu dołączam do grupek podążających na południe, gdzie jak się nieco później dowiaduję, w lesie koło wsi Rzucowo znajduje się pkt 18. Mijam kolejne grupki i przed wjazdem w las jestem w czołówce.

Znalezienie w zupełnych ciemnościach odpowiedniego rozwidlenia dróg i napisanego białą farbąą kodu sprawia nam nieco kłopotu. Jeszcze chwila i jest tu 30 bezradnie jeżdżących i rozglądających się rowerzystów. Wreszcie po 10 minutach ktoś przypadkiem na jednym z drzew odkrywa literki GS. Chyba to było to bo punkt mam zaliczony.

Kolejnym punktem - po wyborze kierunku południowego - jest 13 - cypel rewski. Wyciągam już kolorową mapę "Ziemia Kaszubska" ale w dalszym ciągu zdaję się na przewodnictwo 2 napotkanych jeszcze przed 18-tką bikerów. Duża część trasy wiedzie wyłożoną betonowymi płytami drogą wśród łąk, kanałów i bagien. Już na granicy Rewy nie wytrzymuje jedna z moich sakw. Gubię gdzieś jedną butelkę z piciem. Ocalały termos zostawiam pod drzewem przy zaliczaniu najbliższego punktu. Pozostaję z 1 litrowym bidonem i ok. 0,75 tradycyjnego kolarskiego napoju energetycznego (glukoza, miód, cytryna). Trochę mało nawet jak na tak chłodny dzień.

Przerwa na zebranie zawartości sakw powoduje, że moja grupa odjeżdża. Najwyższy czas by zacząć liczyć głównie na siebie, w świetle dnia i czarno-białe mapy przestają być takie straszne. Jeszcze kilka pomyłek w drodze na najbliższe punkty, w drugiej części będzie już nieco lepiej.

Najbliższy punkt to 5 i miejsce w lesie na wzgórzu znane jako "Zaklęty zamek". Tu duża 40 osobowa grupa ma poważne problemy, nawet mieszkajšcy w pobliżu leśniczy nie potrafi nam pomóc. Telefon do bazy - pozwalają nam wpisać charakterystyczne punkty tego miejsca. Większość wpisuje nazwisko napotkanego leśniczego. Po rajdzie dowiaduję się, że jedna z kolejnych dużych grup rozstawia się tu w szyku co 5 m, przeczesuje las i znajduje interesujący wszystkich kod.

Zabawa trwa dalej. Teraz szaleńczy zjazd krętą, leśną, rozmytą deszczem drogą do szosy. Nie czekając na resztę grupy mylę kierunki (kolejne 8 km w plecy). Wracam do trasy i wałem pomiędzy łąkami ruszam w kierunku Redy. W mieście migają mi sylwetki dwóch harpaganowców. Przestaję myśleć o mapie, przyjmuję że oni znają właściwą trasę, gonię. Wkrótce dołączam do większej grupy szykującej się właśnie do zjazdu z szosy niebieskim szlakiem w poszukiwaniu pkt 3 - skraj skarpy. Mamy problemy z oceną odległości na zakręcającej drodze, wracamy, tracimy czas, wreszcie znajdujemy obsadzony punkt znacznie dalej od miejsca gdzie po raz pierwszy zawróciliśmy. Trasa do punktu wiedzie kompletnie rozmokłą drogą. Głębokie, nie dające się ominąć kałuże, błoto to norma na większości nieutwardzonych leśnych ale i polnych drogach.

Nie rejestruję tego dokładnie ale mam wrażenie, że deszcz już dawno przestał padać. Wkrótce (aż do nastepnych opadów) będę zupełnie suchy.

Grupa siada, wyciąga mapy, jedzenie. Sprawdzam czas 10.05 i 4 zaliczone punkty. Przy takim tempie mam szansę na zebranie 11-12 pkt. Ruszam nie czekając na pozostałych. Celem jest zdobycie punktu 4. Każdy wariant zakłada przejazd przez Wejcherowo. Wybieram dużo krótszy przez las. Tu błądzę, zataczam kółeczko i po 20 minutach jestem z powrotem na szosie we wsi Rekowo, pozostaje wariant, który wcześniej odrzuciłem. skrótu zaliczam w nienajlepszych zresztą warunkach co najmniej kilka bezsensownych kilometrów.