Świątynia położona jest na cmentarzu grzebalnym. Wybudowano ją w 1753 roku. Dawniej nosiła wezwanie św. Wawrzyńca.
Jest to budowla drewniana, posiadająca konstrukcji zrębową, oszalowana i wzniesiona na planie prostokąta.
Świątynię nakrywa dach dwukalenicowy, pokryty gontem z wieżyczką na sygnaturkę.
Jest ona zwieńczona hełmem blaszanym z latarnią.
Kościół nie jest orientowany. Składa się z mniejszego prezbiterium od nawy, zamkniętego prostokątnie.
Z boku nawy jest umieszczona mała kruchta.
Wewnątrz znajdują się trzy ołtarze w stylu rokokowym: główny ozdobiony obrazami Ukrzyżowania i Przemienienia
oraz boczne: jeden posiadający obrazy św. Wawrzyńca i św. Katarzyny Aleksandryjskiej
a drugi posiadający obrazy św. Barbary i św. Urszuli.
Wnętrze nakryte jest płaskimi stropami.
Na belce tęczowej znajduje się rokokowy krucyfiks, inskrypcja i data 1753.
Chór muzyczny podparty jest dwoma słupami.
Obok świątyni stoi czworościenna drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej,
oszalowana, kryta czterospadowym gontowym dachem namiotowym.