Parzęczewski cmentarny kościół to bardzo cenny zabytek ludowy, z wielowiekową historią,
wyjątkowym klimatem i niezaprzeczalnym urokiem.
Kościółek został zbudowany w Ignacewie w XVI wieku. Według legendy otrzymał go właściciel wsi Piaskowice.
Ofiarodawcą był sam król Zygmunt August. Monarcha umiejscowił świątynię w tak oddalonym miejscu,
aby tamtejsi chłopi pańszczyźniani mogli uczestniczyć w nabożeństwach.
W XVII wieku budowla została przeniesiona na cmentarz w Parzęczewie, gdzie w świetnym stanie przetrwała
i cieszy nasze oczy do dnia dzisiejszego. Początkowo służyła tylko do odprawiania liturgii żałobnej,
jednak w latach 1800-1805, gdy kościół główny w rynku spłonął, stała się na jakiś czas świątynią parafialną.
Kościół ulokowany w północno-zachodniej części cmentarza, na wprost głównego wejścia.
Wzniesiony z drewna modrzewiowego na fundamentach z kamienia polnego i głazów narzutowych.
Budowla orientowana, położona na planie czworokąta zbliżonego do kwadratu, z węższym,
wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Ściany wykonano w konstrukcji zrębowej.
Od północy do korpusu świątyni przylega zakrystia.
Dwuspadowy dach zwieńczony niewielką sygnaturką, pokryty gontem, z wysuniętym okapem.
Wyposażenie niejednorodne, w większości przeniesione z innych kościołów.
Głównymi elementami wystroju są trzy barokowe ołtarze - główny z XVII w., dwa boczne z XVIII wieku.
Kościół zdobią rzeźby świętych, w tym niewielka gotycka figurka św. Wojciecha, datowana na XV wiek.