Drewniany zabytek liczy ponad 170 lat. Jego budowę rozpoczęto w 1846 roku i zakończono w 1852 roku.
Przed II wojną światową służył społeczności ewangelickiej, w 1947 roku został przekazany parafii rzymskokatolickiej.
Kościół był użytkowany do 1983 r., jednak po wybudowaniu nowej, większej świątyni tuż obok, stał opuszczony,
ulegając stopniowej dewastacji. Dzięki przeniesieniu go do łódzkiego skansenu zabytek udało się ocalić przed całkowitym zniszczeniem.
Budynek kościoła jest skromny, drewniany, wybudowany na podmurówce.
Elewacja frontowa jest w całości murowana, ozdobiona dwoma parami pilastrów po obu stronach wejścia
oraz szczytową drewnianą sygnaturką. Kościół po przeniesieniu do skansenu został wyremontowany.
Na fasadzie odnowiono zabytkowe malowidło nad drzwiami. Przedstawia ono patrona kościoła - Andrzeja Bobolę.
Odnowiono także zegar, który znajduje się na fasadzie.
W kościele stał ołtarz z obrazem ukazującym Ostatnią Wieczerzę, nad ołtarzem była ambona, obok ołtarza chrzcielnica.
Na emporach otaczających wnętrze kościoła były umieszczone cytaty z Biblii oraz obrazy ukazujące Marcina Lutra.
Chrzcielnica i obraz Ostatniej Wieczerzy nie przetrwały do współczesnych czasów.
W czasie użytkowania kościoła przez parafię rzymskokatolicką skrócono emporę
i postawiono ścianę, za którą stworzono zakrystię.
Ze starego ołtarza zachowano tylko mensę, którą ustawiono jako ołtarz boczny.
Obecny biały ołtarz główny powstał w latach 50-tych XX wieku.
W latach 70-tych nad ołtarzem powstała polichromia autorstwa Józefa Wasiołka i Mieczysława Saara.
Wysoka namiotowa dzwonnica do dziś znajduje się w oryginalnej lokalizacji, podobnie jak parterowy budynek plebanii.