Kościół św. Józefa (pierwotnie pw. Wniebowstąpienia NMP) jest najstarszym łódzkim kościołem.
Został wzniesiony w latach 1765-1768 w najwyższym punkcie dawnej Łodzi, na tzw. Górkach Plebańskich (dzisiejszy Plac Kościelny).
W związku z rosnącą liczbą parafian, kościół szybko stał się za mały, więc dwukrotnie był przebudowywany,
aż w 1888 roku postanowiono w jego miejscu wybudować zdecydowanie większą świątynię murowaną (dzisiejszy kościół Wniebowzięcia NMP).
Dzięki staraniom ówczesnego proboszcza, drewniany kościół udało się ocalić
- został przeniesiony na teren zamkniętego w 1856 roku cmentarza przy ulicy Ogrodowej.
Ponoć świątynię przenieśli pracownicy fabryki Izraela Poznańskiego w jeden dzień!
W 1910 roku kościół stał się siedzibą nowej parafii p.w. św. Józefa.
Drewniany kościół trójnawowy, konstrukcji zrębowej. Nie orientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego.
Mniejsze prezbiterium od nawy, zamknięte prostokątnie z obszernymi zakrystiami po bokach i na osi.
Wysoka kruchta od frontu, zwieńczona trójkątnym szczytem.
Dach jednokalenicowy, kryty dachówką z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę w frontowej części,
zwieńczoną blaszanym hełmem z latarnią.
Wnętrze otynkowane i podzielone na trzy części dwoma rzędami kolumn. W prezbiterium sklepienie kolebkowe.
W nawie głównej strop płaski z fasetą, przechodzący w kolebkowe po bokach.
Chór muzyczny wsparty na sześciu kolumnach, o prostej linii parapetu.
Polichromia z lat 50 XX w. Ołtarz główny neobarokowy i cztery ołtarze boczne z lat 20 XX w.
- fundacji Żyda Izraela K. Poznańskiego. Stacje Męki Pańskiej z 1951 r. W oknach witraże.
W dzwonnicy, stojącej na cmentarzu przykościelnym, znajdują się 3 dzwony,
2 spiżowe z 1948 r., trzeci stalowy z 1967 r.