Budowa kościoła trwała w latach 1776-1779, architektem był jezuita ks. Sebastian Alojzy Sierakowski.
Budynek, wzniesiony w konstrukcji zrębowej z drewna na murowanych fundamentach, zbudowany jest na planie krzyża łacińskiego.
Jest orientowany względem stron świata, z głównym ołtarzem po stronie wschodniej.
Prezbiterium jest trójbocznie zamknięte, za nim znajduje się kwadratowa zakrystia, a od strony zachodniej - kruchta.
Budowla ma strop płaski oraz dach z przyczółkami. Nad nawą znajduje się barokowa wieżyczka na sygnaturkę,
a obok kościoła dzwonnica w konstrukcji słupowej z trzema dzwonami.
Do wyposażenia kościoła należy wczesnobarokowy ołtarz główny z rzeźbami św. Wojciecha i św. Stanisława oraz obrazem Boga Ojca z połowy XVII wieku.
Sklepienie prezbiterium zdobi polichromia "Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową Nieba i Ziemi".
Sklepienie kościoła zajmuje polichromia "Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu", a na ścianach namalowano postaci świętych.
W roku 1872 odrestaurowano kościół z zewnątrz, w 1875 r. ogrodzono na nowo cmentarz,
a w 1878 r. odnowiono wnętrze kościoła[8].
W okolicy kościoła znajduje się drewniana dzwonnica z XVIII wieku, krzyż misyjny,
figury Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi
oraz pomnik upamiętniający ofiary drugiej wojny światowej