Jadę na zachód. Las opuszczam nieco zbyt daleko na północ. Wracam kilkaset metrów asfaltem, jadę przez las i porośniętą trawą polną drogę. Mijam nadjeżdżającą z przeciwnej strony Sylwię. PK13 – skrzyżowanie drogi z rowem znajduje się tam gdzie się go spodziewam.

Teraz optymalną drogą do kolejnego bunkra czyli PK17. Znowu asfalt, dobra szutrowa droga. Za chwilę punkt powinien pozostać tylko odległym wspomnieniem. Nieoczekiwanie dobra droga kończy się . Próbując ominąć bokiem leżące na ścieżce gałęzie trafiam na podmokłe podłoże. Po chwili buty są już dokładnie przemoczone - pierwszy szok już za mną. Bez zastanowienia brnę przed siebie zarośniętą trawą ścieżką. Wody przybywa, miejscami sięga już do połowy łydki. W poprzek ścieżki przepływają strumienie wody. Mam wrażenie, że woda z przepełnionego po ostatnich opadach jeziorka przelewa się przez ledwie wznoszącą się ponad powierzchnie gruntu groblę całą jej szerokością. Główny punkt programu to kanał łączący leśne jeziorko z pobliską rzeczką. Tu mam dużo szczęścia. Nagromadzone w tym miejscu gałęzie i inne leśne śmieci tworzą prowizoryczną tamę. Zamiast brodzić w wodzie sięgającej pasa, zapadam się jedynie tak jak dotychczas czyli do połowy łydki. Ciągnę rower w kierunku widocznych drzew. Tam musi skończyć się jezioro i nadwodne mokradła. Woda znika równie gwałtownie jak się pojawiła. Bez zastanowienia skręcam we właściwą przecinkę i zaliczam PK17 – bunkier.

Pokonując „wodny” odcinek Bikeorientu poczułem namiastkę tego co spotyka uczestników innego maratonu na orientację Dymno. Po powrocie na metę rozmawiam o przebytej trasie z Leszkiem budowniczym trasy rowerowej na Dymnie. Dowiaduję się, że on na tak wspaniałych podmokłych i bagnistych terenach zupełnie inaczej rozmieściłby punkty. To byłaby zupełnie inna impreza w terenie poznawanym z nieco innej perspektywy.

Przede mną groźnie wyglądający, bo zaznaczony na niezbyt czytelnym dla mnie czarno-białym rozświetleniu mapy PK12. Starannie kontroluję każdą zakręt, każdą mijaną drogę. Końcówkę chyba niezbyt starannie. Skręcam w skośnie odchodzącą ścieżkę, jadę po śladach moich poprzedników. Niestety jakiegokolwiek śladu po lampionie i punkcie kontrolnym niema. Chwilę kręcę się bezładnie by w końcu namierzyć właściwą dróżkę jadąc od góry mapy. PK12 – wyrobisko żwiru. To ostatnia na trasie poważniejsza wpadka. Już nie wierzę wzrokowej ocenie odległości i teraz częściej będę się zatrzymywał i sięgał po linijkę.

Opuszczając punkt mijam Kasię i Tomalosa. Dojazd w kierunku następnego punktu po asfaltowych i szutrowych drogach nie sprawia problemu. Korzystając z rozświetlenia mapy odmierzam odległość punktu kontrolnego od asfaltowej drogi. Podczas jazdy korzystam już z bardziej aktualnej głównej mapy. Gdy pokonana od asfalt odległość zgadza się z pomiarami kieruję się w kierunku skraju wycinki. "Punkt widokowy" nie znajduje się przecież w środku lasu. Przypuszczenia potwierdzają się PK11 – punkt widokowy.

Prosty dojazd do kolejnego punktu. Na skraju asfaltu po raz kolejny spotykam fotografów Anię i Pawła. Na zakręcie leśnej drogi pojawia się wzniesienie z wydeptaną przez bikerów w piaszczystym podłożu ścieżka. Nie pozostaje nic innego jak porzucić rower u podstawy i pobiec w górę. PK3 – szczyt wydmy.

Szybko i sprawnie zaliczam kolejne punkty kontrolne Najkrótszą drogą i bez problemów odnajduję lampion PK18 – brzeg stawu. Słońce obniża się jakby trochę zbyt szybko. Zegarek wskazuje, że już dawno minęła godzina 15. Bezskutecznie próbuję sobie przypomnieć o której godzinie upływa limit czasu. Wcześniej nie przywiązywałem do tego żadnej uwagi sądząc, że czas przeznaczony na pokonanie trasy jest bardzo przyjazny uczestnikom rajdu Coraz częściej spoglądam na zegarek. Jeżeli muszę wrócić do godz. 17 to pozostało mi bardzo mało czasu na zaliczenie pozostałych 6 punktów.

Dla pewności leśną ścieżkę do PK20 namierzam od przeciwnej strony czyli od linii wysokiego napięcia. Przez chwilę kręcę się w pobliżu drzewa z czerwonym napisem PK. Kiedy nie odnajduję lampionu, perforatora i innych śladów jadę dalej gdzie znajduje się PK20 – brzeg stawu. W drodze powrotnej zatrzymuję się przy PK15 – kaplica. Po chwili skręcam z asfaltowej drogi w kierunku położonego w pobliżu PK15. Rozświetlenie punktu wykorzystuję do odmierzenia odległości do punktu. Leśną drogę prowadzącą do punktu opuszcza Marcin Witkowski. Dowiaduję się, że limit na pokonanie trasy kończy się o 18. Ulga, do zakończenia rajdu pozostają 2 a nie jedna godzina. Jest to dla mnie bardzo istotna różnica. Kolejni rowerzyści opuszczający wzniesienie potwierdzają tą informację. PK16 – szczyt wydmy.

Statystyka:

Dystans - 99,5 km
Czas trasy - 6:13
Efektywny czas jazdy - 5:26
Prędkość średnia - 18,32 km/godz.
Prędkość maksymalna - 32,4 km/godz.
Miejsce - 18
Miejsce w PB - 6

Łódź, 2013 r.